"Skazany na bluesa" niesamowicie mną wstrząsa, nie umiem oglądać spokojnie jak umiera człowiek, który choć zostawił po sobie tak dużo, to świadomość, że mógł jeszcze więcej nie daje mi spokoju.

Ryszard Riedel był kimś kto śpiewał, śpiewał wyłącznie o tym czego szukał, przez co cierpiał i co stracił. Widać taką szczerość w tej muzyce, jakiej nie widać w żadnej innej.

Film staje się przez to również szczery, bo bardzo dużo piosenek Riedla jest w nim zawartych. I przez to oglądając ten film zapomina się o czymkolwiek w około. Trzyma się kciuki za Ryśka tak mocno, że palce bolą. Wierzy się, że On wygrzebie się z tego, że da radę, że wróci do życia.

Jednak niestety. To film na faktach, a fakty każdy zna. I to jest takie smutne, że inaczej nie będzie, że wręcz na napisach to aż się tak cierpi razem z nim.

Przynajmniej ja tak mam.

I nie chodzi o to, że Kot dobrze zagrał. Ja nie widzę Kota, widzę Riedla. I to właśnie tak działa.